Για πολύ καιρό, οι συζητήσεις στα συνέδρια, τα κοινωνικά φόρουμ και σε άλλες συνελεύσεις αφορούσαν είτε αναλύσεις των (ευρωπαϊκών) συνθηκών είτε εναλλακτικές προτάσεις. Στο πλαίσιο της δραματικής επιδείνωσης της κρίσης τίθεται όλο και πιο αμείλικτα το ζήτημα μιας στέρεης στρατηγικής για την αλλαγή της κατάστασης στην Ευρώπη. Μια τέτοια, ευρωπαϊκού επιπέδου, πρόκληση περιπλέκεται όταν υπάρχει μεγάλη απόκλιση ανάμεσα στις πραγματικότητες του Νότου, της Ανατολής και του Βορρά αποκλίνουν και το επίπεδο της συνείδησης αλλά και της συζήτησης των πραγμάτων είναι, πολιτικά και ιστορικά, πολύ διαφορετικό. Το κοινό στοιχείο, ωστόσο, είναι η γενίκευση των πολιτικών λιτότητας –σε ορισμένες χώρες μπορούμε να μιλάμε για κοινωνική συντριβή και ανθρωπιστική καταστροφή– και των αυταρχικών μορφών διακυβέρνησης. Γίνεται όλο και ευρύτερα αποδεκτό ότι η αλλαγή στις σχέσεις εξουσίας μιας χώρας δεν αρκεί για να οδηγήσει σε αλλαγές στην ίδια, αλλά και στην ΕΕ. Η πολυπλοκότητα της πολυεστιακής δομής εξουσίας της ΕΕ, καθώς και το δομικό δημοκρατικό της έλλειμμα, καθιστούν δύσκολη την αποτελεσματική πολιτική παρέμβαση. Μια ταυτόχρονη κοινή πρωτοβουλία με ενιαίο προσανατολισμό σε όλη την Ευρώπη φαντάζει αδιανόητη στην παρούσα φάση. Από αυτή την άποψη, εκείνο που πρέπει να γίνει είναι να διερευνηθούν όλοι οι αξιοποιήσιμοι μοχλοί πίεσης με στόχο την κοινωνική αλλαγή και να βρεθούν καινούργιοι, ώστε να αποκτήσουμε τη δυνατότητα να ενεργούμε διάφορα επίπεδα2 Θα ήταν επίσης απαραίτητο να καταστήσουμε παντού ορατό και κατανοητό το γεγονός ότι η πραγματική φύση της αντιπαράθεσης στην Ευρώπη δεν είναι μια εδαφικού χαρακτήρα σύγκρουση μεταξύ χωρών, αλλά μια έντονη ταξική διαπάλη που αφορά τη ριζική διάλυση κοινωνικών και δημοκρατικών κεκτημένων. Στο πλαίσιο αυτό, η δημιουργία νέων συμμαχιών-σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο-έχει αποφασιστική σημασία.

Για το λόγο αυτό, η Εναλλακτική Σύνοδος( Alter-Summit, A-S)3 θεωρείται μια διαρκής διαδικασία. Η συνάντηση στην Αθήνα ήταν το πρώτο της εξέχον συμβάν.

Τα Ευρωπαϊκά Κοινωνικά Φόρουμ προώθησαν τη συνεργασία ετερόκλητων φορέων, καθώς και τη δημιουργία νέων ευρωπαϊκών δικτύων και υποκειμένων. Εντούτοις, ο τυπικά μη δεσμευτικός χαρακτήρας τους δεν ανταποκρίνεται πια στις προκλήσεις που πρέπει να αντιμετωπιστούν, αν πρόκειται η αντιπαράθεση στην Ευρώπη να προχωρήσει με τέτοιο τρόπο ώστε τα κοινά στοιχεία να μετουσιωθούν σε κοινή πολιτική δράση και αιτήματα. Επειδή η ιδέα του Alter-Summit

ανταποκρίνεται στις συγκεκριμένες προκλήσεις της παρούσας φάσης, αυτό απέκτησε σε σύντομο διάστημα πολλούς υποστηρικτές.

Περίγραμμα

Η Ευρώπη χρειάζεται επειγόντως μια συνένωση δυνάμεων που να μπορούν να δράσουν εναντίον της λιτότητας και υπέρ της ανανέωσης της δημοκρατίας. Η συνεργασία με τη μορφή μιας ανοιχτής, ευέλικτης και συγχρόνως μόνιμης δομής (ένα δίκτυο) δίνει τη δυνατότητα να υπάρξει μια διαδικασία παραγωγής έργου και μια ικανότητα αντίδρασης τις οποίες δεν είχε, για παράδειγμα, το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ. Στο δίκτυο του A-S συμμετέχουν περίπου 200 οργανώσεις. Η υποστήριξη που πρόσφεραν στο A-S τρεις ευρωπαϊκές συνδικαλιστικές ομοσπονδίες της Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων, ΣΕΣ (των συγκοινωνιών, των δημοσίων υπηρεσιών και της εκπαίδευσης), καθώς και πολλά εθνικά συνδικάτα (για παράδειγμα, η Βρετανική Συνδικαλιστική Συνομοσπονδία, TUC) αποτελεί ένδειξη των αλλαγών στο συνδικαλιστικό πεδίο. Αντιπρόσωποι της ΣΕΣ συμμετείχαν επίσης στις προετοιμασίες της Εναλλακτικής Συνόδου και ο πρόεδρός της έστειλε βιντεοσκοπημένο μήνυμά του στην ολομέλεια της Αθήνας. Είναι όλο και πιο φανερό ότι η διαπραγματευτική και αντιπροσωπευτική δύναμη των συνδικάτων μειώνεται διαρκώς, ενώ συγχρόνως η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία παύει να θεωρείται ως πολιτικός εταίρος τους, λόγω του όλο και εντονότερου σοσιαλφιλελεύθερου προσανατολισμού της. Για πρώτη φορά, η ETUC απέρριψε ευρωπαϊκή συνθήκη-το Σύμφωνο Δημοσιονομικής Σταθερότητας. Στη συγκυρία αυτή και στο πλαίσιο της κρίσης διανοίγονται νέες δυνατότητες διαλόγου με τα κοινωνικά και αριστερά κινήματα.4

Τα κοινωνικά κινήματα είναι μέρος της πραγματικότητας κυρίως των χωρών του Νότου, αλλά εν μέρει και των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης. Στην Ισπανία και την Πορτογαλία γίνονται δημόσιες συνελεύσεις στο επίπεδο της κοινωνίας των πολιτών, με σκοπό την εξεύρεση μιας κυβερνητικής πολιτικής εναλλακτικής σε σχέση με τις εντολές της Τρόικας. Στις χώρες αυτές αποφασίστηκε η κήρυξη της πρώτης δι-εθνικής γενικής απεργίας. Τον Ιούνιο του 2012, στην Ελλάδα, για πρώτη φορά στην Ευρώπη, οι εκλογές πήραν χαρακτήρα ρήξης με το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα της ΕΕ. Νέες φωνές προστίθενται στις ήδη γνωστές που επισημαίνουν, εδώ και πολύ καιρό, πόσο βαθιά έχουμε εγκλωβιστεί σε ένα επικίνδυνο αδιέξοδο. Δραστηριοποιούνται δίκτυα κριτικών οικονομολόγων και κοινωνικών επιστημόνων. Πρωτοβουλίες όπως το Ανατρεπτικό Φόρουμ του Ζάγκρεμπ, το «Πανεπιστήμιο των Εργατών και των Πανκ» στη Λιουμπλιάνα και ο Συνασπισμός της Αντίστασης στη Βρετανία αποτελούν νέες μορφές αντίστασης και επεξεργασίας εναλλακτικών προτάσεων. Αναπτύσσονται κοινές δράσεις για οικολογικά ζητήματα, καθώς και για τις δημόσιες υπηρεσίες όπως η εκπαίδευση, οι μεταφορές και η υγεία, ακτιβιστικές

ενέργειες εναντίον των εξώσεων στην Ανατολική και τη Νότια Ευρώπη, καθώς και δράσεις αλληλεγγύης με τα αυτοδιαχειριζόμενα κέντρα υγείας στην Ελλάδα. Το ίδιο συμβαίνει και με τα δικαιώματα των μεταναστών. Ένα κοινό ζήτημα είναι ο αγώνας με στόχο τη ριζική αλλαγή της αποστολής και της λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ΕΚΤ. Στο άμεσο μέλλον, πρέπει να οργανωθεί ένας πανευρωπαϊκός αγώνας ενάντια στην Διατλαντική Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου. Αν θέλουμε να δημιουργηθεί μια νέα ευρωπαϊκή συνείδηση που θα επιδράσει στην ισορροπία δυνάμεων και θα δημιουργήσει πιθανές συμμαχίες, πρέπει να κάνουμε γνωστές αυτές τις κοινές δράσεις και να ενισχύσουμε τις μεταξύ μας σχέσεις. Αυτός είναι ο σκοπός του A-S. Πρέπει να γίνουν πολλά ακόμα.

Δημιουργείται ένας ευρωπαϊκός συντονισμός, στον οποίο, συνεργάζονται εθνικά συνδικάτα και η ΣΕΣ, ευρωπαϊκά δίκτυα όπως το ATTAC, το transform! και το EuroMemo, καθώς και εκπρόσωποι των συλλογικοτήτων του A-S αλλά και μεμονωμένων χωρών.

Ο απολογισμός της Αθήνας

Στο A-S που πραγματοποιήθηκε τον Ιούνιο στην Αθήνα επιβεβαιώθηκε η ανάγκη, αλλά και η δυνατότητα, της εξεύρεσης νέων δρόμων για να φτάσουμε σε ένα νέο επίπεδο συνεργασίας των κινημάτων, των δικτύων και των συνδικάτων.

Επιτεύχθηκαν ορισμένοι σημαντικοί στόχοι, αλλά υπήρξαν και απογοητεύσεις. Δεν υπήρξε μαζική συμμετοχή ούτε από τις ευρωπαϊκές χώρες-τη μεγαλύτερη εκπροσώπηση είχαν η Νορβηγία, η Γαλλία και η Γερμανία-αλλά ούτε και από την ίδια την Ελλάδα. Ήταν μια ευρωπαϊκή συνάντηση εκπροσώπων οργανώσεων από διάφορες, που προέκυψε γιατί ήμασταν έτοιμοι όχι μόνο να οργανώσουμε μια κοινή αντίσταση, αλλά και να συνεργαστούμε για τη δημιουργία μιας ευρωπαϊκής εναλλακτικής πρότασης.

Γενικά, συμφωνήσαμε ότι το Μανιφέστο που παρουσιάστηκε στην Εναλλακτική Σύνοδο ήταν μια σημαντική πρόοδος. Ο διαφανής τρόπος με τον οποίο εργαστήκαμε επί μήνες, δεν κατάφερε απλώς να φέρει στην επιφάνεια υπαρκτές συγκλίσεις και κοινές αναλύσεις, αλλά να δημιουργήσει επίσης ένα πραγματικά «κοινό» κείμενο και, σε μια τέτοια κοινή βάση, να προσδιορίσει το στόχο του ριζοσπαστικού αναπροσανατολισμού των ευρωπαϊκών δομών.

Οι συνελεύσεις που διοργανώθηκαν για επί μέρους ζητήματα αποδείχθηκαν περισσότερο περίπλοκες. Το κύριο αποτέλεσμα ήταν προτάσεις για τη συνέχιση δράσεων, ιδίως στις περιπτώσεις που οι κοινοί στόχοι και οι μέθοδοι είχαν καθοριστεί πριν από το A-S και που κύριο ζήτημα ήταν η ένταξη των διαφορετικών ζητημάτων στο συνολικό εγχείρημα και στο Μανιφέστο. Είδαμε για μία ακόμα φορά

τις δυσκολίες που εμφανίζονται όταν θέλουμε να περάσουμε από τη σύνταξη ενός Ευρωπαϊκού Μανιφέστου στην κοινή δράση. Ακόμα και οι αδυναμίες του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ, στο οποίο τα επί μέρους ζητήματα απλώς αθροίζονταν και παρέμεναν κατά μία έννοια «απομονωμένα» το ένα από το άλλο, δεν μπόρεσαν να αποφευχθούν εντελώς. Το ζήτημα που πρέπει να σκεφτούμε τώρα είναι ποια στοιχεία και ποιοι παράγοντες θα μπορούσαν να αποκρυσταλλώσουν αποτελεσματικά την κοινή βούληση να αλλάξουμε εκ βάθρων την Ευρώπη. Πρέπει να προσεγγίσουμε το ερώτημα αυτό με ένα μίγμα ρεαλισμού και φιλοδοξίας.

Η πρόκληση για τα πολιτικά κόμματα

Το A-S-σε αντίθεση με τα Κοινωνικά Φόρουμ- επιδιώκει το διάλογο με πολιτικές οργανώσεις και προσωπικότητες που έχουν τις ίδιες με αυτές τις οποίες αντιπροσωπεύει το A-S και στηρίζουν ενεργά το εγχείρημα. Έτσι, έγινε μια διάκριση ανάμεσα στους θεσμούς και τα πολιτικά κόμματα που στηρίζουν τη λιτότητα και την αποδημοκρατικοποίηση και σε εκείνα που αντιτίθενται σ’ αυτές. Η επιθυμία να αλλάξει η ισορροπία δυνάμεων υποδηλώνει επίσης ότι πρέπει να συζητηθεί το ζήτημα της πολιτικής εκπροσώπησης και της άσκησης εξουσίας-και να εξεταστεί πώς πρέπει να ενεργούν τα κινήματα, τα σωματεία και τα δίκτυα, αλλά και τα πολιτικά κόμματα ώστε να αμφισβητήσουν την κυρίαρχη λογική. Ένα σημαντικό θέμα είναι επίσης η συγκέντρωση όλων των διαθέσιμων δυνάμεων σε μια περίοδο κατά την οποία υπάρχει μεγάλη ένταση μεταξύ οργής και αδυναμίας και μεταξύ της κριτικής των υπαρχουσών συνθηκών και του βάρους που επιφέρει το νεοφιλελεύθερο δόγμα της θυσίας. Η αμφιβολία για τη δυνατότητα της πολιτικής να αλλάξει τα πράγματα διευρύνεται διαρκώς.5 Υπό το φως της δραματικής αυτής κατάστασης, παρατηρούμε την εξέλιξη πειραματισμών που αφορούν νέες μορφές συνεργασίας μεταξύ διαφορετικών πρωταγωνιστών, στις οποίες ο κανόνας πρέπει να είναι ο απόλυτος σεβασμός της αυτονομίας όλων των συμμετεχόντων. Την ίδια στιγμή, κινήματα όπως το Occupy, με τη ριζική τους απομάκρυνση από τις υπάρχουσες δομές, αναδεικνύουν νέες προκλήσεις που έχουν συμβάλλει στην αλλαγή της πολιτικής κουλτούρας των οργανώσεων. Στο A-S, εξετάστηκε επίσης το ερώτημα πώς μπορούν να δημιουργηθούν γέφυρες σ’ αυτό το νέο πλαίσιο. Η σύγκριση ανάμεσα στις συνθήκες που επικρατούν στις επί μέρους χώρες δείχνει, επίσης, ότι η έλλειψη κάποιας σημαντικής πολιτικής στήριξης είναι ένα μεγάλο πρόβλημα που αντιμετώπισαν πολλά μεγάλα κινήματα (για παράδειγμα, στη Βουλγαρία και την Τουρκία). Ένα διαφορετικό παράδειγμα υπήρξε στην Ελλάδα, όπου στην οικοδόμηση του ΣΥΡΙΖΑ έχουν συμβάλει πολλοί κοινωνικοί πρωταγωνιστές.

Οι πολιτικές οργανώσεις που έχουν εμπλακεί μέχρι σήμερα στο A-S είναι το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και η ομάδα GUE/NGL του Ευρωπαϊκού

Κοινοβουλίου, ενώ οι Πράσινοι της Γαλλίας έχουν δηλώσει δημόσια την υποστήριξή τους, όπως έχουν κάνει και μεμονωμένοι βουλευτές και πράσινα κόμματα, τα οποία έστειλαν και ομιλητές στην Αθήνα. Υπάρχει επίσης στήριξη από την αντικαπιταλιστική αριστερά. Το κοινό στοιχείο είναι ότι όλοι αυτοί οι κοινωνικοί και πολιτικοί δρώντες επιθυμούν τη δημιουργία μιας εναλλακτικής πολιτισμικής ηγεμονίας.

Τι πρέπει να γίνει τώρα;

Πρέπει να οριστούν κοινές διαδικασίες, στο επίκεντρο των οποίων να βρίσκεται η επιθυμία του A-S να αλλάξει την ισορροπία δυνάμεων στην Ευρώπη. Το A-S θέλει να αποφύγει τις ετήσιες συναντήσεις που θα μπορούσαν να καταλήξουν κενό γράμμα. Οφείλουμε να επιτύχουμε μια νέα ποιότητα. Πρέπει, επομένως, να επινοηθεί μια πολυεπίπεδη διαδικασία που θα έχει νόημα για όλους. Η συνάντηση εργασίας του Οκτωβρίου καθόρισε τους γενικούς στρατηγικούς στόχους των επομένων 10 μηνών, με όρους μιας διαρκούς διαδικασίας: «Να συνεχίσουμε την επιδίωξη της εδραίωσης και της διεύρυνσης του δικτύου της Εναλλακτικής Συνόδου σε ευρωπαϊκό και εθνικό επίπεδο. Όχι ως αυτοσκοπό, αλλά με στόχο να αυξήσουμε τη δυνατότητά μας να εντείνουμε το διάλογο μεταξύ μας, σύμφωνα με το Μανιφέστο μας, και να αλλάξουμε την ισορροπία δυνάμεων προκειμένου να δημιουργήσουμε μια νέα Ευρώπη». Να αυξήσουμε τις δυνατότητες αντίδρασης, την οργάνωση κεντρικών εκδηλώσεων, τον συντονισμό αποκεντρωμένων πρωτοβουλιών με σκοπό να δημιουργηθεί από αυτές κάτι κοινό, η απόκτηση και η ανταλλαγή στοχευμένων πληροφοριών, η προώθηση της αλληλεγγύης και οι νέες συμμαχίες, η ενίσχυση των πανευρωπαϊκών αντιστάσεων, όπως αυτή για την Διατλαντική Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου-όλα αυτά πρέπει είναι στην ατζέντα μας.

Το γεγονός ότι το A-S είναι ένα αμάλγαμα πολύ αντιπροσωπευτικών οργανώσεων μας υποχρεώνει να υιοθετήσουμε απόλυτα διαφανείς τρόπους δουλειάς, που θα επιτρέψουν τη συμμετοχή διάφορων οργανώσεων. Αν τα καταφέρουμε να μεταφέρουμε τις αναλύσεις και τις προτάσεις του A-S στις οργανώσεις που συμμετείχαν, να συμβάλλουμε στην υιοθέτησή τους από τα μέλη τους και να προωθήσουμε μια κοινή συνείδηση, θα έχουμε βάλει τα θεμέλια για κοινή δράση με αποτέλεσμα να γίνει πιο πιθανή η δυνατότητα αλλαγής της ισορροπίας δυνάμεων στην Ευρώπη. Σε μια κατάσταση όπου η αίσθηση της αδυναμίας αναστέλλει το ένστικτο της εξέγερσης, όπου η αίσθηση της αδυναμίας ενισχύεται από τη σημερινή ευρωπαϊκή πραγματικότητα, όπου οι διαιρέσεις κάνουν δύσκολη την αναγνώριση του εχθρού, αλλά όπου συγχρόνως οι δραματικές δυσκολίες απαιτούν μια ισχυρή κοινωνική και πολιτική δυναμική από τους λαούς, πρέπει να χαράξουμε νέους δρόμους που θα σπάσουν αυτή την αίσθηση αδυναμίας

και να τους ακολουθήσουμε με αποφασιστικότητα. Ένα καίριο πεδίο στο ζήτημα αυτό είναι η δημιουργία της συνείδησης ότι υπάρχει το δυναμικό, το περιεχόμενο και οι δυνάμεις που μπορούν να πετύχουν τον δημοκρατικό μετασχηματισμό της Ευρώπης. Σημαντικό επίσης είναι να αντιμετωπίσουμε το παράδοξο ότι σε πολλές χώρες υπάρχουν μεγάλα κινήματα που αμφισβητούν τη λογική της ΕΕ, τα οποία όμως δεν συνδέονται μεταξύ τους και δεν βιώνουν το έργο τους ως τμήμα μιας συνολικής προσπάθειας. Από αυτή την άποψη, ένα από τα σημαντικότερα ζητούμενα του A-S είναι να δημιουργήσει δεσμούς ανάμεσα στα κινήματα των διαφόρων χωρών.

Υπάρχουν ήδη σημεία εκκίνησης όλων αυτών. Ο στόχος μας είναι μεταφέρουμε το Μανιφέστο στις οργανώσεις και όχι μόνο στους ευρωπαίους ειδικούς, ώστε αυτό να γίνει ένα κοινό αγαθό, ένα στοιχείο κοινής δράσης, το συνδετικό στοιχείο διαφορετικών αγώνων. Το Μανιφέστο αποδεικνύει ότι σήμερα υπάρχει ένα κοινό όραμα για την εκ βάθρων αλλαγή της Ευρώπης, ως απάντηση στην καταστροφική κρίση. Το όραμα αυτό μπορεί να εμπνεύσει διαφορετικούς αγώνες και αντιστάσεις- σε ευρωπαϊκό και εθνικό επίπεδο-προωθώντας την ευρωπαϊκή ενότητα, κάνοντας κατανοητές τις διαφορετικές δράσεις και αντιστρέφοντας τον κατακερματισμό των αντιστεκόμενων δυνάμεων. Ήδη, σχεδιάζεται μια καμπάνια για την προώθηση και την καλύτερη δυνατή χρήση του Μανιφέστου.

Είναι επίσης σημαντικό να καθοριστεί ποια είναι τα ζητήματα γύρω από τα οποία μπορούν να οργανωθούν κοινές πρωτοβουλίες, συμμαχίες και κινητοποιήσεις, και ποιες είναι οι προτάσεις που μπορούν να αποκρυσταλλώσουν και να προαγάγουν κοινές δράσεις. Για να διευρυνθούν σε ευρωπαϊκό επίπεδο οι κοινωνικοί αγώνες χρειάζεται δουλειά, ώστε να γίνει ευρύτερα κατανοητή η κοινή ευρωπαϊκή τους διάσταση. Η προεδρία της ΕΕ από την Ελλάδα, κατά το πρώτο εξάμηνο του 2014, συνιστά μια νέα πρόκληση. Το άνοιγμα των νέων κεντρικών γραφείων της ΕΚΤ στην Φρανκφούρτη, οι αντιστάσεις για την υπεράσπιση των «κοινών», ο εξευρωπαϊσμός των εθνικών προϋπολογισμών και η γενίκευση της επισφάλειας και της φτώχειας έχουν αποτελέσει αντικείμενο συζήτησης και προβληματισμού διαφόρων ομάδων. Στο μέλλον θα διοργανωθούν ευρωπαϊκές καμπάνιες, πρωτοβουλίες πολιτών και θεματικά συνέδρια που θα αφορούν συγκεκριμένα θέματα. Οι εμπειρίες των Ευρωπαϊκών Πρωτοβουλιών Πολιτών στο ζήτημα του νερού, το Blockupy και η διεθνική απεργία που έγινε στις 14 Νοεμβρίου 2012 θεωρούνται σημεία αφετηρίας.

Πρέπει ακόμα να λυθεί το ζήτημα πώς μπορούν να γίνουν κοινό κτήμα τα φεμινιστικά θέματα (που έχουν επιφανή θέση στο Μανιφέστο), πώς πρέπει να συναρθρωθεί η προστασία και τα δικαιώματα των μεταναστών με τους αγώνες για τα δικαιώματα των εργαζόμενων και πώς μπορούν να συνδεθούν τα οικολογικά με τα κοινωνικά αιτήματα.

Το ζήτημα της αναγκαίας επίθεσης κατά των ακροδεξιών δυνάμεων σε όλη την Ευρώπη ήταν στο επίκεντρο μιας από τις μεγαλύτερες θεματικές συναντήσεις της Εναλλακτικής Συνόδου. Πρόκειται για μία μεγάλη πρόκληση που δεν απασχολεί μόνο τους αντιφασίστες ακτιβιστές. Πρόθεσή μας είναι να καταπιαστούμε με το συγκεκριμένο θέμα σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Η κατάλληλη στρατηγική στον αγώνα κατά της ακροδεξιάς είναι αντικείμενο εκτεταμένων συζητήσεων μεταξύ των κοινωνικών κινημάτων και σχεδιάζεται να γίνει σύντομα ένα ευρωπαϊκό συνέδριο για το ζήτημα αυτό. Είναι, επίσης, γνωστό ότι το 2014 συμπληρώνονται εκατό χρόνια από την έναρξη του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου και αυτό αποτελεί μια ευκαιρία για να εξεταστεί και ο σημερινός ρόλος της Ευρώπης στις παγκόσμιες εξελίξεις. Επιπλέον, η Διατλαντική Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου θα είναι επίσης ένα ζήτημα που θα οδηγήσει σε κινητοποιήσεις. Το ίδιο ισχύει με το άνοιγμα των νέων γραφείων της ΕΚΤ, το φθινόπωρο του 2014, ενώ τα βλέμματα θα πρέπει να στραφούν με το ίδιο ενδιαφέρον και στις εθνικές κεντρικές τράπεζες. Μεμονωμένα δίκτυα ή ομάδες δικτύων σκοπεύουν να συμβάλλουν στη δυναμική αυτή με θεματικά συνέδρια. Η από κοινού αντιμετώπιση της λιτότητας θα μπορούσε επίσης να είναι μια εστία συσπείρωσης, ιδίως με δεδομένες τις αντιστάσεις στον ολοένα αυξανόμενο έλεγχο της ΕΕ στους εθνικούς προϋπολογισμούς.

Η επερχόμενες ευρωπαϊκές εκλογές, τον Μάιο του 2014, είναι επίσης μια ευκαιρία. Το σημαντικό εδώ είναι να μην παραμείνουμε προσκολλημένοι στις παραδοσιακές μορφές-σύμφωνα με τις οποίες τα κινήματα απευθύνονται στους υποψήφιους με εκκλήσεις ή αιτήματα-και να χρησιμοποιήσουμε αποτελεσματικά αυτή την πραγματικά ευρωπαϊκή στιγμή. Το A-S θα παρέμβει στη δημόσια συζήτηση από τη σκοπιά του Μανιφέστου του, με στόχο την προώθηση της αυτόνομης ατζέντας του. Χρειάζεται ακόμα δουλειά για να βρεθούν οι μορφές που θα μπορούσε να πάρει αυτή η προσπάθεια. Χρειάζονται καινοτομίες!

1. Το κείμενο αυτό είναι αναθεωρημένη εκδοχή άρθρου το οποίο εξέταζε τα αποτελέσματα της συνάντησης εργασίας του Alter Summit τον Οκτώβριο, που δημοσιεύτηκε στα γερμανικά στο Sand im Getriebe (Σεπτέμβριος 2013).

2 Για μια πιο λεπτομερή προσέγγιση, βλ. Elisabeth Gauthier, «Fünf Argumente für ein “Alter Summit”» στο Sozialismus 12/2012.

3 Στην ιστοσελίδα www.altersummit.eu υπάρχει το Μανιφέστο σε διάφορες γλώσσες, ο κατάλογος των οργανώσεων που συμμετείχαν, οι αναφορές από την Αθήνα, καθώς και πιο πρόσφατη πληροφόρηση.

4 βλ. το άρθρο του Στέφεν Λέντορφ «Συνδικάτα: ο δύσκολος δρόμος προς την αλληλεγγύη για το κοινό συμφέρον», transform! 12/2013, σς.62-69.

5 βλ. τη μελέτη των Richard Detje/Wolfgang Menz/Sarah Nies/Dieter Sauer/Joachim Bischoff, Krisenerfahrungen und Politik, Αμβούργο VSA 2013.